Thuiskomen van Santiago

Terugkeren uit Santiago is heel eenvoudig zeker in vergelijking met de moeite die het gekost heeft om dagenlang te stappen. In nauwelijks 4 uur tijd brengt het vliegtuig ons terug in België.
Toch is terugkeren misschien ook een beetje een ontnuchtering. De vriendschappen lijken we achter te laten, de kadans van het stappen en de routine om te reizen. Het lijkt allemaal verdwenen als sneeuw voor de Spaanse zon. Eenmaal uitgepakt blijft er vaak een vreemde ervaring achter. De leegte maakt plaats voor een nieuw gevoel. De ervaring van de Camino doet je vaak met andere ogen tegen de wereld aankijken.
Het is nu zoeken om deze ervaringen in te passen in het dagelijkse leven, het werk dat we straks weer opnemen of andere beslommeringen die ons staan te wachten. Dit is niet altijd gemakkeiljk.
Hoe kan je de ervaring van je tocht bewaren? Opnieuw vertrekken? Eenmaal pelgrim, voor het leven pelgrim! Deze uitspraak bevat zeker een grond van waarheid maar zou een te eenvoudige oplossing zijn. Daarbij zouden we dan steeds onze ervaring van de eerste keer achterna lopen.
Nee we moeten de moeilijke weg kiezen. Zoals ook de Camino vaak moeilijk was is nu de opdracht om de nieuwe ervaringen te integreren in onze dagelijkse realiteit. Het vraagt vaak een actieve inzet. Wat heeft de Camino me geleerd over mezelf? Hoe kan ik dat gezonde gevoel dat ik had tijdens het stappen ook in mijn dagelijks leven behouden? Als we antwoord vinden op deze vragen brengt het pelgrim zijn daadwerkelijk een meervaarde in ons leven met zich mee. Dan werkt een Camino bijna louterend en bevrijdend. Dat zijn pas de echte vruchten van de vele kilometers.
Hoe individueel deze oefening ook mag zijn, alle Caminogangers hebben één ding gemeen: jullie hebben het aangedurft om te stappen. Voor sommigen geen evidente zaak. Dat besef en de herinnering aan deze tocht kan niemand je nog ontnemen en mag je vervullen met een gevoel van trots! En ook al hebben jullie geen Compostelana, toch een verdiende proficiat!

dag 10: einddoel in zicht: Santiago!

Nog slechts 5 km resten ons van de Sint-Jacobus. In de ochtendfrisheid van Galicië stappen we dit laatste end, in het besef dat het straks voorbij is.
De aankomst op het grote plein voor de kathedraal is een beetje in mineur: mist omhult de omgeving en wegens de festiviteiten voor de verjaardag van de Heilige is een nepgevel opgetrokken voor de porto de gloria.
Zoals duizenden voor ons leggen we de hand in de levensboom en omhelzen we Santiago. Dit deed goed. Het is als thuiskomen en toch weer vertrekken.
Bedankt aan iedereen voor het meestappen! We mochten weer de vreugde ervaren van het doorgeven van de bezieling van de Camino!

dag 9: Palas de Rei naar Castañeda

De mist hangt in de vroege ochtend over de velden en bossen, maar traag brandt de zon alles weg. Opnieuw een prachtige dag: onze laatste stapdag. Galicië is een mooie streek: heuvelachtig tot glooiend. Maar zoals iemand zei: glooiend is vanaf nu een te schrappen woord in de VanDale (behalve voor ...) Toch is het parcours lichtlopend en gevarieerd.
Weiden, bossen, smalle straatjes door kleine dorpjes vol verse vlaaien (geen Limburgse).
Galicië is in feite niet echt Spaans maar Keltisch. Dat merk je aan de taal, aan de muziek (o.a. Milladoiro), en ook aan de mentaliteit. Wat gereserveerd maar heel hartelijk en zeker naar de pelgrims toe.
Iedereen stapt mee en we merken dat het tempo omhoog gaat. De ongeoefenden zijn gewonnen om straks thuis een aardig stukje te stappen. Al dan niet met pas gekochte schoenen. De “savatten” liggen definitief in de vuilbak!
Alras duiken de eerste eucalyptusbomen op. Sommigen proefden ervan; we staan niet in voor de gevolgen, wie weet komen we thuis met Coala’s….Vanop een afstand lijken het
wel tropische regenwouden. De geur kruipt tot in de diepste uithoeken van je longen. Het is de fysieke vertaling van de Camino waarvan de energie doordringt tot in al je vezels en je voortstuwt: Santiago ! – de apostel roept - !
We zien veel volk op dit deel van de Camino. Veel jongeren, vooral dan uit Spanje. Maar ook een groepje uit Brugge, een hele bende Italianen (ons water bijna eraan!) en een aantal Fransen. Nogal wat volk stapt de laatste 100 km. Het is weekend en dus een goede gelegenheid om je Compostelana te behalen.
Een laatste busrit brengt ons naar Monte de Gozo. Een heuvel vlak voor de stad Santiago met een monument uit ’93 naar aanleiding van het bezoek van de Paus.
Morgen te voet naar de Kathedraal – groet aan Santiago, de eucharistie en dan terug thuis.
Verslag hiervan in de loop van dinsdag.

dag 8: Villafranca naar O Cebreiro

De reis begint
daar waar je nu staat
Begin van de lange moeilijke klim
- stap voor stap -
....
Enkel het nu is er en
iedere stap die je zet is heilige grond
die je energie geeft voor de volgende stap.

Het is goed even in het eigen hart te kijken. Elke ochtend leest iemand een stuk voor van een tekst die door een deelneemster van een vorige tocht geschreven is. De overlevering gaat voort.

Het dagelijks versassen van bagage wordt stilaan routine. Valies, ontbijt, bus, schoeisel ... de volgorde wisselt maar de kern van het ritueel blijft: je klaarmaken voor de tocht. Hoe hoog, hoe zwaar, hoe heet, waar is er water, waar is er rust. Vragen die elke Pelgrim zich elke dag weer stelt.
De tempeliersstad Ponferrada laten we achter ons. Nadat we in de refuge van Villafranca door een Gentse Schone bedient worden kiezen we resoluut voor de Camino Duro: de moeilijke weg naar ons einddoel. Er is ook een gemakkelijker stuk, maar dan moet je erg lang langs brandend asfalt lopen. Een steile klim dus, tot een kastanjebos. A! hier vinden al die varkens voeding voor de bekende Pata Negra! Onderweg zijn we getuigen van het warme en dorre Spanje. Het landschap werd vorig jaar geteisterd door hevige bosbranden. Toen stapte je met de geur van verbrand hout en verschroeide aarde in je neus. Een warm land heeft ook zo zijn keerzijde.
Nu zien we nog veel as. Maar de natuur herpakt zich snel. Her en der zijn er reeds nieuwe tekens van groen leven. Via scherpe bochten wringen we ons naar het dal: Trabadelo. De refuge lijkt dood, maar de wereld ligt aan onze voeten want de pc staat eenzaam te ronken. Het internet verbindt ons met het thuisfront.
Deel twee van de dag brengt ons naar O Cebreiro. Het Keltenland lonkt; het dorre ruimt plaats voor het groene van Galicië. De groentenschuur van Spanje... Eerst is er bijna smeulend asfalt - spaanse hitte doet alles smelten! Het is de oude Caminoweg die ons naar O Cebreiro voert. Een steile weg, niet voor doetjes, maar dat zijn Santiagogangers dan ook niet. En de groep bloeit elk moment open. De moeizame stappers van het eerste uur ontpoppen zich als dartelende vlinders van steen tot steen. Steil is de weg, eerst grote stenen, door boerendorpen waar de tijd bleef stille staan. Maar in een prachtige eenheid met de natuur. De koeienstront moesten we erbij nemen. Alles heeft zo zijn prijs!
Resultaat van de inspanning: een prachtig zicht rondom ons. En het pintje moesten we zelf halen!

dag 7: Rabanal del Camino naar El Acebo

Mucho calor; was het antwoord op de vraag hoe warm het vandaag zou worden. Eerst was er een brok cultuur, de stad Leon had gisteren de toon al gezet; maar het bezoek aan Virgen del Camino en aan Astorga, was het toetje. De architectuur van Virgin Del Camino weet oud en nieuw prachtig te verenigen. En in Astorga bewonderen we het eerste bouwwerk van Gaudi, het bisschoppelijk paleis.
Elf uur voorbij is het als we de stapdag aanvatten. Vanuit Rabanal door een verlaten streek "El Bierzo". De commerce wist enkele verlaten krotten te recupereren; zo gaan ruines en nieuwbouw nu hand in hand.
Via Foncebadon gaat het door een landschap vol zomerheide en glooiend groen naar het Cruz de Ferro. Tijd voor een stemmige bezinning. De groep legt ook zijn "steen". Een van de deelnemers vergast ons op een zelfgeschreven gedicht over de tocht tot nu toe. Mooi!
Iedereen stapt verder, langs nog meer groene heuvels. Galicie komt korterbij.
De bijna avondzonm het is al 19 u als we El Acebo verlaten verwarmt onze geest en ons hart. In Ponferrada wacht het hotel in ridderstijl.

dag 6: castrojeriz via boadilla naar fromista

Terwijl de nevel baan ruimt voor gouden slierten, overbruggen we met de bus 50 km van de Camino. Startpunt vandaag is Castrojeriz, een vroegere west-gotische nederzetting. Een koude start; meteen een stevige klim tot 300 m hoog - ontdaan van alle kasseien is deze Mostelares een stevig ontbijt voor elke pelgrim. Boven wachtte een wijds uitzicht als beloning. De groep geraakte zeer vlot boven, het resultaat van reeds enkele dagen stappen. Dan gaat het traject over de uitgestrekte Tierra de Campos: graanvelden zover je kan zien. Goudgeel, dor, heet ....
Schaduw vinden we enkel rond de middag - samen met de laatste fles wijn van een paar dagen terug - en geeft weer energie. Dan gaat het door Itero de la Vega, een boerendorp.
In Boadilla del Camino vinden we verfrissing bij de oude fontein en in de refuge. Jammer dat het zwembadje enkel voor gasten was - enkelen zochten dan maar soelaas bij een refresco!
Voor de laatste 5 km namen een zestal deelnemers de bus. De rest liep in het groen langs het Canal de la Castilla naar Fromista. Water is in Spanje kostbaar ook al schijnen ze er kwistig mee om te springen. In de hotelkamer in Burgos lazen we het appel om geen handdoeken onnodig te laten wassen.
De bus bracht ons 120 km verder naar Leon, oude Romeinse garnizoenstad. In de kathedraal weer hooggotiek en een betoverend lichtspel .
Vijf dagen stappen, het pelgrimsgevoel beklijft en geeft een gedragenheid die je elke dag weer vooruit doet komen, stap voor stap .....

dag 5: belorado naar san juan de ortega

Geen Willem Tell maar de twee gidsen van deze tocht.

De zon leek met vakantie naar Belgie vanmorgen, tenminste als we de berichten van het thuisfront mogen geloven. Tot de middag een wat zwoel, flauw weertje, met veel wolken. Gelukkig hervonden we de Spaanse glorie tegen de middag om te eindigen met ruim 35 graden.
Het traject begon met stevige glooiingen door de Spaanse graanschuur. Heel wat graanvelden al dan niet kortgewiekt. De rust van de Camino werd wel regelmatig verstoord door het lawaai van de snelweg die sinds enige tijd naast de Camino ligt.
De tweede helft van het traject begon met een stevige klim, parcours bezaait met keien, dwars doorheen een bos. Prachtige natuur. Het bleef een tijd flink klimmen (iedereen weet ondertussen dat Spanje geen vlak land is) om dan in brede brandgangen over te gaan waar de uitgestrektheid van de groep vaak mooi te zien was... morgen op de foto's dus.
De dag eindigde in San Juan de Ortega met voor sommigen verfrissend voetbad.
De busrit naar Burgos verliep probleemloos. Het bezoek aan de stad echter startte met een flinke vertraging zodat de kathedraal gesloten was. De meesten lieten dat niet aan het hart komen en streken neer op een terras of verkenden de stad.
Morgen wordt hier weer veeeeel zon voorspeld. Tot dan!

dag 4: Ayegui naar Los Arcos

Over het weer geen kwaad woord, tot 40 graden, alhoewel te veel zon ook niet voor iedereen van de groep even welkom is. We begonnen vroeg aan het hotel te stappen, dus geen busrit. Einddoel Los Arcos, 18 km. Eerste stuk zeer aangenaam om wandelen, in een bos. De typische rode aarde van deze streek zal ons de hele tocht vergezellen, gelukkig droge aarde want een keer het regent veranderd het geheel in een modderpartij. misschien morgen regen? De lucht is hier nu betrokken en het rommelt in de verte. Ook een blik in de krant leert ons dat het zomerweer wel eens even over zou kunnen zijn.
Vandaag dus heet en eens het bos achter ons, weinig of geen beschutting tegen de Spaanse Furie. We zijn al snel bij Villañayor waar onze picknick op ons wacht. Nog te vroeg om te eten dus verder naar Fuentes del Pozo de Baurin, waar we in de schaduw van een bomenrij knabbelden en rustten. Op de foto's zal je zien dat de rij stappers langgerekt was vandaag, de groep maakte kennis met de eenzaamheid van een pelgrim die alleen stapt. De streek is dor, het enige groen dat we zien zijn wijngaarden.
Het korte traject maakte het wel gemakkelijk na twee zware dagen: een relatieve rustdag!?
Om 15u bereikten we Los Arcos. In de refuge wachtte ons een Vlaamse welkom. De refuge wordt opengehouden door het Vlaams Genootschap.
Een korte busrit bracht de groep naar Logroño. En ondertussen verkennen enkelen het centrum.

We danken iedereen die berichtjes naliet en ook dank voor de waardering voor de blog. Het is inderdaad alleen maar mogelijk commentaar te plaatsen helemaal onderaan bij Voorbereiding!