dag 9: Palas de Rei naar Castañeda

De mist hangt in de vroege ochtend over de velden en bossen, maar traag brandt de zon alles weg. Opnieuw een prachtige dag: onze laatste stapdag. Galicië is een mooie streek: heuvelachtig tot glooiend. Maar zoals iemand zei: glooiend is vanaf nu een te schrappen woord in de VanDale (behalve voor ...) Toch is het parcours lichtlopend en gevarieerd.
Weiden, bossen, smalle straatjes door kleine dorpjes vol verse vlaaien (geen Limburgse).
Galicië is in feite niet echt Spaans maar Keltisch. Dat merk je aan de taal, aan de muziek (o.a. Milladoiro), en ook aan de mentaliteit. Wat gereserveerd maar heel hartelijk en zeker naar de pelgrims toe.
Iedereen stapt mee en we merken dat het tempo omhoog gaat. De ongeoefenden zijn gewonnen om straks thuis een aardig stukje te stappen. Al dan niet met pas gekochte schoenen. De “savatten” liggen definitief in de vuilbak!
Alras duiken de eerste eucalyptusbomen op. Sommigen proefden ervan; we staan niet in voor de gevolgen, wie weet komen we thuis met Coala’s….Vanop een afstand lijken het
wel tropische regenwouden. De geur kruipt tot in de diepste uithoeken van je longen. Het is de fysieke vertaling van de Camino waarvan de energie doordringt tot in al je vezels en je voortstuwt: Santiago ! – de apostel roept - !
We zien veel volk op dit deel van de Camino. Veel jongeren, vooral dan uit Spanje. Maar ook een groepje uit Brugge, een hele bende Italianen (ons water bijna eraan!) en een aantal Fransen. Nogal wat volk stapt de laatste 100 km. Het is weekend en dus een goede gelegenheid om je Compostelana te behalen.
Een laatste busrit brengt ons naar Monte de Gozo. Een heuvel vlak voor de stad Santiago met een monument uit ’93 naar aanleiding van het bezoek van de Paus.
Morgen te voet naar de Kathedraal – groet aan Santiago, de eucharistie en dan terug thuis.
Verslag hiervan in de loop van dinsdag.